Az Ateş Çok Odunu Yakar!

Az Ateş Çok Odunu Yakar!

Bu aralar her köşe başında bir ses.
Kimi ekranda, kimi satır arasında, kimi meydanın tam ortasında.
Sözler süslü, cümleler iddialı; ama geriye kalan sadece yüceltilmiş bir uğultu.
Oysa gözden kaçan bir gerçek var:
İyilerini susturmak istiyorsan, önce kötülerini yüksek sesle konuşturursun.

Ve işte olan bu.
Memlekette sesin şiddeti, sözün hikmetini bastırdı.
Evet, yanlış duymadınız.
İyi ve iyiliği sesleyen değil, en hoyrat konuşan duyuluyor artık.
Kötülük, çağın en şık maskesini takarak yürüyor; bir elinde etkileşim, diğerinde alkış.
Kalabalıklar ne dediğini bilmeden alkışlıyor,
hakikat ise duvar dibi sessizliğine çekilmiş.
Böylece çürüme alkışlanıyor, yozlaşma pazarlanıyor
ve herkes kendi yankısında fark etmeden tükeniyor.

Bu ses tufanının içinde birbirimize gitgide daha da sağırlaşıyoruz.
İyiliği haykıran gemiye binmek yerine, sırf bu ses daha yüksek diye suda boğulmayı tercih ediyoruz.
Söz çok, düşünce az; ses yüksek, anlam yitik.
İyiliğe omuz vermek yerine, sesini yükselteni haklı sanıp sırtında taşıyana dönüştü kalabalık.
Ve biz, birbirimizi duymadan konuşmaya devam ettik.
Çünkü düşünmenin yerini artık bağırmak almıştı.

Zamanla bu suskunluk sıradanlaştı.
Birbirimizi duymaktan vazgeçeli çok oldu.
Herkes ya kendi yankısını dinler ya da yalnızca yanlı olduğu yankıda kaybolur oldu.
Kısacası, düşünce gürültüye yenildi;
anlam, kelimelerin kalabalığında kayboldu.
İyiye kulak verilmesi gereken yerde, kötünün sesi daha güçlü diye orada saf tutuldu.
Haklılık artık delil değil, desibel ister oldu.

İşte bu manzaranın ortasında bazı sesler özellikle parlatıldı.
Bugün göğe çıkan sahte kahraman seslere bir bakın:
Kaçının yüreğinde memleket?
Kaçının fikrinde hizmet?
Kaçının ekmeğinde alın teri var?

Kısacası arkadaşım,
bir memleket iyinin sesini unuttuğu gün,
ıssız bir tren garına döner:
Yolcusuz, karanlık, soğuk ve sessiz…

Ve şimdi...
İyi suskun ve az, kötü güçlü ve çok görünüyor.
Bu sebepten, biz de diyoruz ki:
Az ateş, çok odunu yakar...

Hoşçakalınız...